Berliner Weisse to jeden z najbardziej charakterystycznych niemieckich stylów piwnych. Dziś pod lupę biorę mam nadzieję, wzorcowego przedstawiciela z samego Berlina.

BERLINER KINDL WEISSE
Kraj pochodzenia: Niemcy
Styl: Berliner Kindl
Alkohol: 3,0 %

Berliner Weisse to z definicji lekkie (7-8 blg) piwo pszeniczne o wyraźnej kwaskowatości, którą otrzymuje się poprzez użycie bakterii Lactobacillus delbruckii. Żołnierze wojsk napoleońskich berliński specjał nazywali niegdyś „szampanem północy”.

Berliner Kindl Weisse zamknięty jest w butelce 0,33, popularnie nazywanej „bączkiem”. Zdobi go niebieska „posrebrzana” etykieta na której oprócz logotypu widzimy głowę dziecka wystającą z kufla. Na kontrze propozycja by podawać z sokiem, ja jednak hardcorowo postanowiłem spożyć tak jak natura dała i przekonać się o wszystkich walorach.

Klarowny Berliner Kindl koloru słomkowego nalewa się z odrobiną białej piany, która w mgnieniu oka redukuje się do niezbyt okazałego pierścienia. Piwo ma bardzo słabo wyczuwalny zapach, lekko słodowy, trochę drożdżowy – ogólnie nic specjalnego.

Za to smak jest wyjątkowy, ekstremalnie kwaśny. Coś jak sok z cytryny, może trochę rozcieńczony… hmm… piwem (bardzo delikatne nuty słodowe)?. Kwasek jednak dość szczelnie przykrywa wszystkie inne smaki, które mogłyby zdradzać, że mamy do czynienia ze „złocistym trunkiem” w znanej dotąd postaci. Wbrew temu co niektórzy o tym piwie mówią/piszą da się je wypić ze smakiem (ale chyba tylko te 0,33l) zwłaszcza w ciepły dzień. Z pewnością chciałbym powtórzyć w jakiejś przyjemnej knajpce w centrum Berlina.

Na koniec taka mała refleksja. Według mnie tak właśnie powinno smakować prawdziwe piwo regionalne. Podobnie jak w przypadku naszego Grodziskiego pijąc je nawet z zamkniętymi oczami od razu można stwierdzić, że to „przysmak” z danego regionu. Piwo regionalne wbrew temu do czego nas przekonują spece od reklamy z małych i tych nieco większych browarów nie musi smakować każdemu, ale powinno się wyróżniać i to najlepiej tak by było jedyne w swoim rodzaju!