Piwo po dacie ważności – wypić czy wylać?

Podobno są tacy u których piwo nie ma szans się „przeterminować”, u mnie jednak taka sytuacja od czasu do czasu miewa miejsce, zwłaszcza gdy mam jakieś piwo do wypicia przy „lepszej okazji”. Zdarza się tak, że wrzucam takie do szafki i po prostu o nim zapominam. Po jakimś czasie okazuje się, że termin przydatności minął i co teraz?

Wspomniane piw miałem już kiedyś okazję próbować i mniej więcej wiem jak smakują i jak się zachowują w tzw. „warunkach normalnych”. W teście chcę zwrócić uwagę na występowanie „dziwnych” smaków, zachowanie piany, klarowności i wszelkie odstępstwa.

Postřižinské Pepinova Desitka – przeterminowana o 11 dni

Dziesiątka to piwo lekkie, teoretycznie najbardziej podatne na zepsucie, powszechnie wiadomo, że najlepiej smakuje świeże, najlepiej prosto z browaru. Moja „desitka” z czeskiego browaru Nymburk swój termin przydatności („minimalni trvanlivost”) skończyła 11 dni temu. Choć to najmniejsze „przekroczenie” w tym teście wiązałem z nim najwięcej obaw, bowiem zdarzyło mi się parę razy pić lekkie piwo będące jeszcze „w dacie”, a już mające „nieświeże” posmaki.

W tym przypadku moje obawy okazały się bezpodstawne. Piwo nalało się z ładną, obfitą pianą, która utrzymywała się przez dość długi czas zostawiając po sobie ślad na ściankach szklanki, na dodatek piwo zachowało klarowność.

Opat Benediktin 15 – przeterminowany o 56 dni (prawie 2 mies.)

Po lekkiej rozgrzewce przyszedł czas na spróbowanie czegoś bardziej „wyleżanego”. Jako, że powszechna mądrość głosi, że piwo im mocniejsze tym dłużej może leżeć okazjonalnemu Benediktynowi w wersji 15-sto balingowej z browaru Opat pozwoliłem się przeterminować o 56 dni.

Piwo zachowało swój specyficzny dla broumowskich napitków aromat, który przez jednych jest lubiany, przez innych znienawidzony (ja należę do tej pierwszej grupy). Po za „piwnicznością” czuć coś słodkiego, jakby karmel i zboża. W smaku słodowe, słodkawo-karmelowe, mam wrażenie, że takie samo jak te parę miesięcy temu, gdy je kupowałem. No może z wyjątkiem goryczki, która ze słabej zamieniła się w niewyczuwalną.

Wizualnie jest bez zarzutów, brak zmętnienia, a piana jakiej niektóre piwa mogą tylko pozazdrościć: śnieżnobiała, gęsta, oblepiająca szkło i tak trwała, że „czapę” musiałem zjeść by dostać się do złocistego płynu.

Cornelius Porter – przeterminowany o 135 dni (4,5 mies.)

Cornelius Porter słynie z nadmiernej słodyczy, która skutecznie przykrywa resztę smaków. Po odleżeniu swojego wysoka słodycz jest obecna, ale pojawiają się też posmaki suszonych owoców, wyraźnie czuć również palone słody. W zapachu dominuje karmel. W tym przypadku ciężko ocenić pianę gdyż nawet w piwie „świeżym” nie jest ona idealna – kilkanaście sekund po nalaniu redukuje się do śladowego wianuszka, ścianki szklanki pozostają „nienaznaczone”.

Podsumowując „przeterminowanie” nie jest zmorą piwosza. O dziwo nawet „czeska dziesiątka” przy niewielkim przekroczeniu daty ważności zachowała przyjemny smak, aromat i prezencję. W przypadku „średniego” porteru długie przeleżakowanie moim zdaniem zadziałało delikatnie na korzyść.

A czy Wy macie jakieś doświadczenia z „zestarzałym piwem”? Zapraszam do dzielenia się spostrzeżeniami w komentarzach pod tym wpisem.

Jeżeli szukasz informacji dla początkujących piwoszy, koniecznie zajrzyj do Piwnego Elementarza – działu dla tych, którzy chcą przeżyć niesamowite przygody w piwnym świecie!